Χουρδάκης Μάνος : «Το δεύτερο λάθος του Κώστα Σημίτη»

Τις τελευταίες μέρες, η προσπάθεια για τη δημιουργία μιας ενωμένης κεντροαριστεράς βρίσκεται στο προσκήνιο.

Η προσχώρηση στη Δημοκρατική Συμπαράταξη του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών απετέλεσε μια καταλυτική εξέλιξη, που προσέδωσε μια νέα δυναμική στην προσπάθεια. Πολύ περισσότερο όταν από την πλευρά του ο Γιώργος Παπανδρέου έπραξε το αυτονόητο, αυτό που σε όλη την πολιτική του σταδιοδρομία είχε ως σημαία 

Ξεκαθάρισε πως προσέρχεται στην ενωτική αυτή κίνηση ως απλός στρατιώτης, χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι καρέκλες και τα αρχηγιλίκια. Γιατί μόνο αν πάμε όλοι μαζί, χωρίς όρους και προαπαιτούμενα, με σημαία την ενότητα, μπορούμε να πείσουμε και τους πολίτες πως η προσπάθειά μας έχει μοναδικό στόχο να δώσουμε υπόσταση στις προσδοκίες του για το πώς θα μπορέσουμε να βγάλουμε τη χώρα από το αδιέξοδο, να μπούμε επιτέλους σε μια κανονική πορεία.

Οι εξελίξεις αυτές, όπως ήταν φυσικό, δεν άρεσαν σε όλους εκείνους που προτιμούν αυτό τον πολιτικό χώρο πολυδιασπασμένο και σπαρασσόμενο από αντιθέσεις, μικροεγωισμούς και πείσματα. Είναι, επομένως, ευεξήγητη η προσπάθειά τους να απομειώσουν τη σημασία αυτής της εξέλιξης, να μηδενίσουν τις προοπτικές της και το ρόλο της στις πολιτικές εξελίξεις από δω και πέρα.

Και καλά τα άλλα κόμματα και τα εξαπτέρυγά τους. Πράττουν απλώς ότι επιβάλει το κομματικό τους συμφέρον, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Εκείνο που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι η στάση του Κώστα Σημίτη και η-για ακόμα μια φορά-επίθεσή του στο Γιώργο Παπανδρέου. Τόσο για την άδικη κριτική του απέναντι στον τελευταίο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ που έγινε πρωθυπουργός της χώρας (με 44%, ας μη το ξεχνάμε…) όσο και για το ύφος του και τη φρασεολογία του.

Ο Κώστας Σημίτης  υπήρξε ένας από τους πιο τυχερούς πολιτικούς στη χώρα μας.

Πήρε το ΠΑΣΟΚ το 1996, μετά το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου και με τη δυναμική που άφησε κληρονομιά, ο μεγάλος ηγέτης και αναμορφωτής της σύγχρονης Ελλάδας κατάφερε να το οδηγήσει σε δύο συνεχείς εκλογικές νίκες. Έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ και δημιούργησε στους Έλληνες την πεποίθηση πως από δω και πέρα, συναλλασσόμενοι με ένα ισχυρό νόμισμα, το ευρώ,  μπορούν να θεωρούνται ισότιμα μέλη με τους λαούς της ενωμένης Ευρώπης, με όλα τα θετικά που αυτό συνεπάγεται. Μια πεποίθηση που αποδείχτηκε τελικά ψευδαίσθηση, εξ αιτίας των δικών λαθών και της αθάνατης ελληνικής νοοτροπίας… Παρέδωσε τη χώρα με σημαντικά έργα υποδομής (μόνο στην Αττική, είδαμε μετρό, ένα σύγχρονο αεροδρόμιο, Αττική οδό κλπ) και έτοιμη να διοργανώσει σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες, για πρώτη φορά στην Ιστορία.

Οι πολίτες όμως έχουν το δικό τους μέτρο.

Δεν τα εκτίμησαν όλα αυτά (καλώς ή κακώς, είναι άλλο θέμα…) και επιζητώντας την αλλαγή στην πολιτική σκηνή έδωσαν το μήνυμα ότι είναι έτοιμοι να τον καταψηφίσουν και να επαναφέρουν στην εξουσία τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Και τότε τι έκανε; Λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές του Μαρτίου του 2004 παρέδωσε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ (όχι όμως και την πρωθυπουργία….) στο Γιώργο Παπανδρέου, για να χρεωθεί σ’ εκείνον η επερχόμενη ήττα. Και από τότε, όχι μόνο δεν μετάνοιωσε για τη φυγομαχία του (το πρώτο λάθος του) που στοίχισε σε πολιτικό χρόνο, ώσπου να ανακάμψει το ΠΑΣΟΚ για να μπορέσει να επανέλθει στην εξουσία, ύστερα από δύο εκλογικές ήττες, αλλά δεν χάνει ευκαιρία να στρέψει τα πυρά του εναντίον του διαδόχου που ο ίδιος επέλεξε, με τον άκομψο τρόπο που τον επέλεξε…

Η τελευταία συνέντευξή του δείχνει πως η εμπάθειά του κυριαρχεί της λογικής σκέψης και της ψύχραιμης πολιτικής ανάλυσης. Με απλά λόγια, τον Οκτώβριο του 2009, μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από το Γιώργο Παπανδρέου, η χώρα βρέθηκε μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. Τα ελλείμματα που άφησε πίσω της η Ν.Δ. και η αδυναμία να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας (με τα ομόλογα που οσονούπω έληγαν, ενώ  τα δημόσια Ταμεία ήταν άδεια) μας  οδηγούσε σίγουρα  προς την άτακτη χρεοκοπία. Εκείνες τις κρίσιμες μέρες, που ο Γιώργος Παπανδρέου προσπαθούσε αγωνιωδώς να πείσει Μέρκελ, Σαρκοζί, Τρισέ και τους Ευρωπαίους γενικώς ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και πρόβλημα ευρωπαϊκό, άρα θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η βοήθειά τους, πολλοί μας είπαν ότι υπάρχει άλλη λύση, εκτός του μηχανισμού στήριξης.  Ποια;  Να μας δώσει τα  λεφτά που χρειαζόμασταν για να σωθούμε ο Πούτιν, ο Τσάβες, η Κίνα (και λίγο αργότερα…ο Σώρας).

Πού ήταν τότε ο Κ. Σημίτης;

Ποια ήταν η πρότασή του, αν θεωρούσε πως το μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος; Τσιμουδιά δεν έβγαλε, όταν είχε χρέος να μιλήσει, ως τέως πρωθυπουργός (το δεύτερο λάθος του). Εκ των υστέρων, ο καθένας και εκ του ασφαλούς βεβαίως βεβαίως μπορεί να παρουσιάζεται ως Επιμυθεύς. Ας το κάνει τουλάχιστον με ευπρέπεια και όχι με «σαχλαμάρες» (δική του η έκφραση). Σε μια στιγμή μάλιστα που βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, μια προσπάθεια που επιβάλει πάνω από όλα ενότητα και λήθη για το παρελθόν και τα όποια λάθη του, ένθεν κακείθεν….

#trustpress.gr #Σημίτης Κώστας